Huh, dat bestond toch al? Het zijn vaak de beste ideeën waarbij je dit gevoel krijgt. Neem REX, de eerste Nederlandse statiegeldstoel van Ineke Hans die wordt gepresenteerd in Microlab op Strijp-S. De stoel is ontwikkeld voor het eveneens nieuwe merk Circuform. Het uitgangspunt is zo simpel dat het wel haast moet bestaan. Wie de stoel koopt kan hem aan het einde van de levensloop – of je gewoon eens op iets ander wil zitten aan de keukentafel, is helemaal niet erg – retourneren op een innamepunt en krijgt dan 20 euro. Net als een colafles eigenlijk. De Rex is zelf bovendien ook nog eens gemaakt van gerecyled plastic.
Maar een andere regel is: als een idee zo simpel lijkt en het toch niet bestaat, dan is het vaak heel moeilijk zijn om het daadwerkelijk in de praktijk te brengen. Inderdaad. Zo moesten er voor de REX speciale mallen worden gemaakt geschikt voor recyle-plastic. De ingeleverde statiegeldstoelen moeten worden gecontroleerd, schoongemaakt, gerepareerd indien nodig en opnieuw verkocht. Daarvoor moet een compleet distributiesysteem worden uitgedacht én opgetuigd. Niet te repareren exemplaren worden versnipperd tot grondstof voor nieuwe productie. Ook dat vraagt weer om een zorgvuldig proces. Kortom, de Rex is niet alleen het ontwerp van een stoel maar van een complete productieketen. Dat kan alleen in nauwe samenwerking met de industrie.
Dat de gewenste systeemverandering naar een duurzame productieketen – en dus naar een beter klimaat – weliswaar complex maar zeker niet onmogelijk is, blijkt ook op de presentatie Cabinet of Collaborations op de Fuutlaan. Maar hoe vinden die twee elkaar?