Een interdisciplinaire groep Rotterdamse creatieven heeft een nieuw interieur ontwikkeld voor het Rotterdamse kunstcentrum Melly. Architect Tomas Dirrix, grafisch ontwerpstudio Team Thursday en kunstenaar Koen Taselaar hebben een flexibele en multifunctionele inrichting ontworpen met een krachtige grafische en kleurrijke uitstraling.
Thomas Dirrix, Koen Taselaar en Loes van Esch en Simone Trum (samen Team Thursday) keken in hun samenwerking niet alleen naar Melly als plek om kunst te ervaren; de ruimte wordt ook regelmatig gebruikt om ideeën uit te proberen en voor publieke presentaties. Vanuit die gedachte zijn de verschillende onderdelen die ze voor Melly ontwierpen benaderd als een dansgroep. En al hebben niet alle stoelen voor deze ruimte wielen, hun lichtheid en scheve vormen verwijzen naar beweging. Of speelsheid? Of dronkenschap? De speakers en een discobal hingen al in Melly en mochten als enige niet worden verwijderd. Op deze manier maakt de ruimte plaats voor verschillende composities en de uitvoering van diverse functies.
Grafische choreografie
Het gemeenschappelijke kenmerk van hun ontwerpen is dat deze makkelijk heringedeeld kunnen worden, zowel als boekwinkel en cafélounge, maar ook om een workshop te geven, een lezing te houden, een vergadering of daadwerkelijk een dansfeest. De hele ruimte – inclusief programmering, activiteiten, aanwezig publiek en sfeer – is zichtbaar door de grote ramen in Melly’s buitenmuren, direct aan de straatkant. Een van de nieuwe elementen voor de ruimte, ontworpen door de Rotterdamse makers, is een drie meter hoog rechthoekig aluminium frame op wielen. Dit mobiele element kan door de ruimte glijden en op verschillende manieren worden gebruikt: soms als vloerlamp; dan weer als lichtbak voor een kunstwerk of als bewegwijzering; soms wellicht als scheidingswand, als structuur voor een achtergrond, of op elke andere denkbare manier.
De artistieke omgeving ontworpen door Dirrix, Koen Taselaar en Team Thursday bevat ook textielwerken en papieren zeefdrukken. Die laatste zijn op bijna alle muren binnen Melly aangebracht. Deze zijn zowel qua vorm als inhoud deels geïnspireerd op een idee van onderlinge verbondenheid tussen bewegende lichamen en hun schaduwen, met name van een choreografische compositie van Anne Teresa de Keersmaeker. De zeefdrukken lijken ook de drukte van de openbare ruimte naar binnen te halen.
Dansende meubels
Een kenmerkend element in de nieuwe ruimte ontworpen door de Rotterdamse makers is een drietal kegelvormige boekenplanken, een ontwerp dat zou kunnen verwijzen naar pompeuze crinolines, een Bauhaus-toneelkostuum, of het architecturale middelpunt in Pieter Bruegels Toren van Babel. Op een speelse manier zijn deze boekenplanken, ontworpen in samenwerking met Phil Proctor, uitgerust met wielen en met planten bovenop. Hetzelfde geldt voor een aantal gelaagde tafels en stoelen die voor Melly zijn gemaakt.
Deze elementen doen ook denken aan archieffoto’s die de functies van Kunstinstituut Melly aan het einde van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw laten zien. Die afbeeldingen tonen een groep vrouwen die op verschillende manieren bezig zijn, van studeren tot dansen tot poseren met geometrische modellen (inclusief een prominente kegel) tijdens wat een tekenles lijkt te zijn. Het gebouw is van ongeveer 1870 en werd oorspronkelijk ontworpen als school; vandaag de dag benadrukt deze instelling voor hedendaagse kunst en theorie dat het een plek is om te leren. Aangezien Melly zich richt op hedendaagse kunst en publieke betrokkenheid, moesten de ruimte en de verschillende elementen veelzijdig zijn. Daarom waren samenwerking en een dynamisch gevoel leidende principes voor deze artistieke opdracht.
