De nieuwe lampcollectie Bulb Bullée van Christien Meindertsma voor het verfijnde ambachtslabel t.e. van Thomas Eyck is een intrigerend ontwerp dat bijna achteloos laat zien hoe het is gemaakt maar ook zonder dat verhaal kan boeien. De lamp bestaat uit een glazen bol met daarin een ledlamp. Deze bol is bevestigd aan het uiteinde van een koperen blaaspijp van ongeveer 120 centimeter. Deze buis scharniert weer op een ranke houten lat, die rechtop in een houtenblok staat. In dat blok zit een halfronde inkeping met exact hetzelfde heeft als de glazen bol. Oftewel: het glazen ‘gloeipeertje’ is met mond geblazen in de houten voet, die feitelijk een mal is. De glazen bol is met de koperen blaaspijp versmolten. Alsof het maakproces ergens halverwege is afgebroken en alle onderdelen nog even snel zijn gemonteerd.
De ambachtelijke glasblazer Gert Bullée van National Glasmuseum – vandaar de naam Bulb Bullée – heeft een glazen bol met een koperen pijp geblazen. De vloeibare roodgloeiende glasbel wordt tijdens dit proces in de houten mal in vorm geperst . Vervolgens gaan de kopen pijp mét glasbel in de koeling, waarbij het glas vastsmelt aan de pijp. In de glazen bol zit een ledlamp met een levensduur van 50 duizend jaar. De speciale led oogt een beetje als een ouderwetse gloeidraad. Dit ledlampje kan worden ingevouwen en zo door de pijp worden geschoven. Met een haakje wordt het lampje weer uitgevouwen als deze eenmaal in de glasbel is. “Dat gaat volgens hetzelfde principe als een zeilschip dat een fles wordt geplaatst”, verduidelijk Tomas Eijck. “Het snoer is onzichtbaar weggewerkt in de staande houten lat. De transformator zit in het houten blok, dat is verzwaard met gerecycled lood uit een scheepswrak uit de Noordzee.”
Lokale en duurzame materialen
Om praktische en esthetische redenen zijn geen originele blaaspijpen en mal gebruikt in de Bulb Bullée. “Een mal wordt ondergedompeld in water en krijgt schroeiplekken. Aangezien de rest van het hout wel nieuw zou zijn, geeft dat een rommelig beeld .” Ook wordt glas normaal gesproken niet met een koperen maar met een metalen pijp geblazen. “Maar metaal krimpt nauwelijks bij het koelen, waardoor het glas zich kapot zou trekken om de blaaspijp, omdat het sterker krimpt. Koper heeft ongeveer dezelfde krimpfactor als glas Bovendien oogt dat materiaal ook veel mooier.” Om de koperen buis zit een rubber handvat. “Dat is een hittebestendige slang uit een automotor. Die hebben we gekocht bij een autosloperij. Bij sommige lampen staan de fabrieksletters nog op de slang.”
De lampen komen in twee uitvoeringen: een van perenhout dat afkomstig is uit de fruitstreek rond Leerdam, waar het glas is geblazen. De andere editie is zwart gebeitst iepenhout. Naast de staande lamp is er een tafellamp en wandlamp. De koperen buis kan om de houten staander scharnieren, zodat de lamp in hoogte kan worden versteld. Van elke lamp zijn tien edities gemaakt. In totaal worden er dus slechts driehonderd exemplaren gemaakt. Voor de productie werkt t.e. samen met Roxal BV, Kuperus & Gardenier, het National Glasmuseum Leerdam en LedLabel ’s-Hertogenbosch – allemaal bedrijven in een straal van veertig kilometer.
Zadelkruk en knuffelpaardjes
In samenwerking met meubelmerk Gelderland lanceren Christien Meindertsma en Thomas Eyck ook de collectie Off Cut. “Van lappen reststof van bekleding van stoelen en sofa’s wordt een collectie knuffelpaardjes gemaakt. Deze paarden verbeelden het ras Gelderlander, een betrouwbaar en gewillig werkpaard met een lange levensduur. “Dat kan natuurlijk geen toeval zijn”, lacht Titus Darley, de CEO van de Gelderland Groep. De computergestuurde snijmachines zijn zo afgesteld dat de omtrek van de paardjes al meteen wordt uitgesneden op de coupures die zouden overblijven.
Daarnaast worden volgens een ingenieus procedé grote lappen reststof van wol vervilt door ze langdurig onder water te behandelen. Deze lappen hebben een rijke en unieke kleurschakering, afhankelijk van de verschillende lappen die over en door elkaar zijn gebruikt. Deze stevige doeken kunnen als onder meer akoestische wandpanelen worden gebruikt. Daarnaast worden ze om een houten frame gespannen tot een zadelvormig krukje, de Saddle Stool. Darley: “Het zou leuk zijn als je na verloop van jaren kunt zien wanneer een paardje, plaid of krukje is gemaakt, aan de hand van het kleurpalet dat op dat moment in de mode was.”
